نگاه
بي بهانه
چشم مي دوزد
در نگاه دريده اي
كه
محبت را بهانه دريوزگي ميداند
لبخند
تصوير دندان نمايي
كه نفرت را
با لعابي مهربان
پرتاب مي كند
صداي التماس
د رهياهوي چهار راه
بي درنگ به گوش مي رسد
كلام
با دنائت محض
د رجستجوي عطوفتي است
تا
سرنوشت محتوم را
با چند سكه
طاق زند!
دستهاي آويخته
با چرك هزار ساله مادر زاد
تنها ترازوي اثبات باور و نياز است
ا-م
بيمارستان مهراد ( تهران )
02 /03/84
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر